Het Barlaeus en ik

In zijn persoonlijke relaas Het Barlaeus en ik blikt Hugo van Reijen (1938) terug
op zijn schooljaren op het Barlaeus Gymnasium. De schaduw van de Tweede
Wereldoorlog hangt nog zwaar over dit onderwijsinstituut, wanneer Van Reijen
daar in 1951 binnenstapt. Veel familieleden van Joodse leerlingen zijn vermoord,
sommige klasgenoten zaten in een jappenkamp, een lerares overleefde het concentratiekamp.
De oorlogstrauma’s worden door niemand benoemd.
Merkwaardige leraren zijn er bij de vleet: een knotsgekke biologiedocent die
elke scholier (m/v) met ‘jongetje’ aanspreekt, een gymleraar die buiten de
schoolmuren suggereert dat hij classicus is, een lesgevende psychopaat die
razend en tierend door de klas loopt. Docenten vechten hun conflicten in bijzijn
van leerlingen uit. Een docent wiskunde scheldt op de trap haar collega oude
talen de huid vol omdat hij haar zoon een herexamen oplegde.